Nie da się ukryć, iż nie jest to pozycja dla spragnionych wielowątkowej fabuły oraz zaskakujących zwrotów akcji. Nie, to kolejny dramat psychologiczny, "co za nudy" rzeknie nie jeden amator produkcji spod znaku łopatologicznej narracji, pozbawionej refeleksji na temat ludzkiej kondycji, wyzbytej z łamigłówek ludzkich postaw wobec świata zjawisk moralnych. To co łączy głównych bohaterów: ojca i syna, odseparowanych, hermetycznych w poszukiwaniu klucza do poprawienia wzajemnych relacji, to poczucie zagubienia, tak bliskie ludzkim poszukiwaniom. Co istotne, spoiwem, które ich połączy, będzie poczucie winy. Ojca za śmierć żony oraz własną słabość, syna za to czego się dopuścił. Można by powiedzieć - uleczenie przez elektrowstrząs.7/10