Nie będę się rozpisywał jak przy Tokijskiej opowieści. Jak Ozu Hitchcock opowiada tutaj o niespełnieniu w życiu. "Świat nie spełnia naszych pragnień i nie dostajemy w życiu tego, czego chcemy." Hitchcock za to dopisuje jak nikt inny przed nim i po nim ile czasu w życiu spędzamy we własnych fantazjach. Dlatego film ma takie jakby oniryczne barwienie taśmy. Bohaterowie bardziej żyją swymi snami gdzie mogą robić co chcą, niż życiem rzeczywistym, bo te nigdy nie spełni ich oczekiwań. Dlaczego detektyw dał się powieść na manowce? Chciał we własnym życiu czegoś wyjątkowego a co może być bardziej niż kobieta tak urodziwa jakiej nigdy dotąd nie spotkał i zwyczajnie wzbudza natychmiastowe pożądanie? To tak jakbym ja dostał możliwość spędzenia nocy z Alice Antoinette, Rachel Harris, Shery Bechard, Karen McDougal, Rachel Jean Marteen, Kary Monaco i na dokładkę Annę Katarinę jedną po drugiej. Same bóstwa z Playboya.

Przy kobiecie idealnej "bóg" staje się nieważny.